خطه ي خون

درختان را دوست دارم‏

كه به احترام تو قيام كرده‏اند

و آب را

كه مهر مادر توست،

خون تو شرف را سرخگون كرده است:

شفق، آينه‏دار نجابتت‏

كه تو در آن‏

نماز صبح شهادت گزارده‏اى‏

در فكر آن گودالم‏

كه خون تو را مكيده است‏

هيچ گودالى را چنين رفيع نديده بودم‏

در حضيض هم مى‏توان عزيز بود

از گودال بپرس‏

شمشيرى كه بر گلوى تو آمد

هر چيز و همه چيز را در كائنات‏

به دو پاره كرد:

هر چه در سوى تو، حسينى شد

و ديگر سو يزيدى‏

اينك ماييم و سنگها

ماييم و آبها

درختان، كوهساران، جويباران، بيشه‏زاران‏

كه برخى يزيدى‏

و گرنه حسينى‏اند.

خونى كه از گلوى تو تراويد

همه چيز و هر چيز را در كائنات به دوپاره كرد

در رنگ‏

اينك هر چيز: يا سرخ است‏

يا حسينى نيست‏

آه اى مرگ تو معيار

مرگت چنان زندگى را به سُخره گرفت‏

و آنرا بى‏قدر كرد

كه مردنى چنان‏

غبطه بزرگ زندگانى شد

خونت‏

با خونبهايت، حقيقت‏

در يك طراز ايستاد

و عزمت ضامن دوام جهان شد.

و خون تو امضاى راستى است‏

تو را بايد در راستى ديد

و در گياه‏

هنگامى كه مى‏رويد

در آب‏

وقتى مى‏نوشاند

در سنگ‏

چون ايستادگى است.

در شمشير

آن زمان كه مى‏شكافد

و در شير

كه مى‏خروشد

در شفق‏

كه گلگون است‏

در فلق كه خنده خون است‏

در خواستن‏

برخاستن‏

تو را بايد در شقايق ديد

در گل بوييد

تو را بايد از خورشيد خواست‏

در سحر جست‏

در خوشه‏ها چيد.

تو را تنها بايد در خدا ديد

هر كس، هرگاه، دست خويش‏

از گريبان حقيقت بيرون آورد

خون تو از سر انگشتانش تراواست‏

ابديت، آينه‏اى است:

پيش روى قامت رساى تو در عزم‏

آفتاب لايق نيست‏

و گرنه مى‏گفتم‏

جرقه نگاه تو است.

…نام تو خواب را بر هم مى‏زند

آب را طوفان مى‏كند

كلامت قانون است‏

خرد در مصاف عزم تو جنون‏

تنها واژه تو خون است؛ خون‏

اى خداگون‏

مرگ در پنجه تو

زبون‏تر از مگسى است‏

كه كودكان به شيطنت در مشت مى‏گيرند

و يزيد، بهانه‏اى‏

دستمال كثيفى‏

كه خلط ستم را در آن تف كردى‏

و در زباله تاريخ افكندى‏

يزيد كلمه نبود

دروغ بود

زالويى درشت‏

كه اكسيژن هوا را مى‏مكيد

مخنثى كه تهمت مردى بود

بوزينه‏اى با گناهى درشت:

«سرقت نام انسان»

و سلام بر تو

كه مظلومترينى‏

نه از آن جهت كه عطشانت شهيد كردند

بل از اينرو كه دشمنت اين است.

مرگ سرخت‏

تنها نه نام يزيد را شكست‏

و كلمه ستم را بى‏سيرت كرد

كه فوج كلام را نيز درهم مى‏شكند

هيچ كلامى بشرى نيست‏

كه در مصاف تو نشكند

اى شير شكن‏

خون تو بر كلمه فزون است‏

خون تو بر بسترى از آنسوى كلام‏

فراسوى تاريخ‏

بيرون از راستاى زمان‏

مى‏گذرد

خون تو در متن خدا جارى است‏

يا ذبيح اللَّه‏

تو اسماعيل گزيده خدايى‏

و رؤياى به حقيقت پيوسته ابراهيم‏

كربلا ميقات توست‏

محرم ميعاد عشق‏

و تو نخستين كس‏

كه ايام حج را

به چهل روز كشاندى‏

و اتممناها بعشر

آه‏

در حسرت فهم اين نكته خواهم سوخت‏

كه حج نيمه تمام را

در استلام حجر وانهادى‏

و در كربلا

با بوسه بر خنجر، تمام كردى.

مرگ تو

مبدا تاريخ عشق‏

آغاز رنگ سرخ‏

معيار زندگى است‏

خط با خون تو آغاز مى‏شود

از آن زمان كه تو ايستاده‏اى‏

دين راه افتاد

و چون فرو افتادى‏

حق برخاست‏

تو شكستى‏

و راستى درست شد

و از روانه خون تو

بنيان ستم سست شد

در پاييز مرگ تو

بهارى جاودانه زاييد

گياه روييد

درخت باليد

و هيچ شاخه نيست‏

كه شكوفه‏اى سرخ ندارد

و اگر ندارد

شاخه نيست‏

هيزمى است ناروا بر درخت مانده.

تو راز مرگ را گشودى‏

كدام گره، با ناخن عزم تو وانشد

شرف، به دنبال تو

لابه كنان مى‏دود

تو، فراتر از حميّتى‏

نمازى، نيّتى‏

يگانه‏اى، وحدتى‏

آه، اى سبز سرخ‏

اى شريفتر از پاكى‏

نجيب‏تر از هر خاكى‏

اى شيرين سخت‏

اى سخت شيرين‏

تو دهان تاريخ را آب انداخته‏اى‏

اى بازوى حديد

شاهين ميزان‏

مفهوم كتاب، معناى قرآن…

بگذار بگريم‏

خون تو، در اشك ما تداوم يافت‏

و اشك ما صيقل گرفت‏

شمشير شد

و در چشمخانه ستم نشست‏

تو قرآن سرخى‏

«خون‏آيه»هاى دلاوريت را

بر پوست كشيده صحرا نوشتى‏

و نوشتارها

مزرعه‏اى شد

با خوشه‏هاى سرخ‏

و جهان يك مزرعه شد

با خوشه، خوشه، خون‏

و هر ساقه‏

دستى و داسى و شمشيرى‏

و ريشه ستم را وجين كرد

و اينك‏

و هماره‏

مزرعه سرخ است.

حر، شخص نيست‏

فصيلتى ست،

از توشه‏بار كاروان مهر جدا مانده‏

آنسوى رود پيوستن‏

و كلام و نگاه تو

پلى است‏

كه آدمى را به خويش باز مى‏گرداند.

و توشه را به كاروان.

و اما دامنت:

جمجمه‏هاى عاريه را

در حسرت پناه يافتن‏

مشتعل مى‏كند

از غبطه سر گلگون حر

كه بر دامن توست.

پايان سخن‏

پايان من است‏

تو انتها ندارى…

شعر از: على موسوى گرمارودى