با قهر چه مي کشي مرا

با قهر چه مي کشي مرا

من کشته ي مهربانيم

يک خنده و يک نگاه بس

تا کشته ي خود بدانيم

اي آمده از سراب ها

با خواب و خيال آب ها

دارد ز تو بازتاب ها

آيينه ي زندگانيم

شادا ! تن بي نصيب من

افسون زده ي فريب من

 

 

 

 

 

 

 

مست است و ملنگ و بي خبر

از دست و دل خزانيم

انگار درون جان من

سازي ست هميشه نغمه زن

گويد به ترانه صد سخن

از تاب و تب جوانيم

افتاده چنين به بند تو

مي خواست مرا کمند تو

گفتي که رهات مي کنم

ديدم که نمي رهانيم

اي يار ، تبم ز عشق تو

شورم ، طلبم ز عشق تو

اما ز پيت نمي دوم

بيهوده چه مي کشانيم

فرياد ، که جمله آتشم

تا عرش لهيب مي کشم

با اين همه نيست خواهشم

تا شعله فرو نشانيم

نزديک ترين من ! همان

در فاصله از برم بمان

تا پاک ترين بمانمت

تا دوست ترين بمانيم

بهبهاني, سيمين